Dag 14

3 april 2023

Maandag de laatste dag van deze bijzondere bouwreis

Vanavond vertrekken we om 18.45 uur bij de Parish. Maar voordat we vertrekken hebben we nog een leuk programma: 

Als het weer het toelaat (jawel, ook in Tanzania kan het weer flinke invloeden hebben) kunnen we deze ochtend naar het huis van Baboe William om daar te helpen met het plaatsen van de stenen op de lateien en bij het maken van de spanten voor het maken van het dak. Wanneer het geregend zou hebben zouden wij het huis ivm de hevige modder niet kunnen bereiken. Gelukkig voor ons had het niet zo erg geregend. Dus we konden naar William om daar te helpen. Leuk om te zien hoe iedere uitvoerder toch op zijn eigen manier werkt. En ook mooi om te zien dat Baboe William nu ziet dat zijn huis zich aan het vormen is en dat dit hem ook een soort van nieuwe hoop geeft. Hij is bezig met gaten te maken en daar doet hij oude bladeren enzo in en gooit het dan weer dicht. Hij is hiermee een soort compost aan het maken zodat het land goed vruchtbaar blijft. 

Het was leuk om de spanten samen met Leo te maken. Een goed team zijn wij samen. We moesten er 4 maken. Toen dit klaar was konden wij niets meer doen. 
We hadden voor Baboe William mooie kleding meegenomen. Ongelofelijk hoe iemand door deze verandering in zijn leven zo enorm kan opleven. Hij was zo trots op zijn mooie overhemd, nieuwe broek en goede schoenen. Ook zijn dochter Magdalena vond het geweldig. 

En nu afscheid nemen van de mensen waarvoor we de eerste 2 huizen voor hebben gebouwd. We hadden leuke foto’s meegenomen om als herinnering te geven. Ook had ik nog een 2 paar schoenen van Kanti meegenomen. Ze waren hard aan het werken om binnen al de muren te egaliseren en daarna de vloeren te bewerken. Leuk om alle jongens en mama Glory nog even te zien. 

Bij thuiskomst op de Parish is het ook steeds meer thuiskomen. Zo’n mooie omgeving met veel rust en gemoedelijkheid. Een koor wat buiten aan het oefenen is. Ik ben er vaker op een afstand bij gaan zitten. Leuk om de verschillende ritmes en klanken te horen. 

Nog even en dan gaan we weer terug naar huis. Dan is dit avontuur tot een mooi einde gekomen. Wat hebben we een hoop meegemaakt en een hoop gezien. Veel indrukken opgedaan waarvan ik het gevoel heb dat die, wanneer ik weer in Nederland ben, hun plaats gaan krijgen. Het meest bijzondere vind ik van deze reis dat de mensen die wij ontmoet hebben weinig hebben voor zichzelf maar toch alles doen voor de mensen om hen heen die het nog meer nodig hebben. Dit met al hun liefde die zij in zich hebben. En ook hoe mensen zoals de familie van Kanti en van Baboe William; door hen hoop en de mogelijkheid te geven op een ander leven door een nieuw huis voor ze te bouwen; ik kan dan alleen maar zeggen dat dit mij ook zo gelukkig maakt. Het is onbeschrijfelijk hoe groot hun dankbaarheid is dat zij het niet in woorden kunnen uitdrukken, maar dat hun uitstraling al zo veel zegt. Gaaf toch dat wij met al onze donaties dit mogelijk hebben gemaakt. Hier ben ik zo trots op !!!